ไต้หวันกับฟิลิปปินส์มีสายสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง สามารถสืบย้อนกลับไปถึงยุคการอพยพของกลุ่มชน ที่พูดภาษาตระกูลออสโตรนีเซียน หลักฐานทางโบราณคดีในอดีต ได้เสนอแนวคิดเรื่องไต้หวัน เป็นแหล่งกำเนิดภาษาตระกูลออสโตรนีเซียน นักวิชาการค้นพบเส้นทางการอพยพของกลุ่มคนเหล่านี้ ซึ่งเริ่มต้นจากไต้หวัน โดยออกเดินทางไปยังหมู่เกาะฟิลิปปินส์ก่อน แล้วมุ่งหน้าลงใต้ไปยังบริเวณเกาะบอร์เนียว จากนั้นจึงแยกเป็นสองเส้นทาง ทางทิศตะวันออกมุ่งสู่มหาสมุทรแปซิฟิก ส่วนทางทิศตะวันตกมุ่งไปยังมหาสมุทรอินเดีย
ไต้หวันก้าวเข้าสู่สังคมบริโภคนิยมสมัยใหม่ในช่วงทศวรรษที่ 1930 ในยุคนั้น ห้างสรรพสินค้าที่มีขนาดใหญ่ และมีการจำหน่ายสินค้าหลากหลายประเภท ได้เปิดให้บริการอย่างต่อเนื่อง แม้ว่าห้างสรรพสินค้าเหล่านี้ จะไม่สามารถต้านทานกระแสแห่งกาลเวลา และต้องทยอยปิดตัวลง แต่เมื่อพื้นที่เก่าของห้างถูกปรับเปลี่ยน และกลับมาเปิดให้บริการอีกครั้ง ธุรกิจใหม่ที่เกิดขึ้นนี้ จะมีหน้าตาเป็นเช่นไรในความฝันและจินตนาการของผู้คน
ชาวไต้หวันผูกพันกับเครื่องดื่มมาแต่ช้านาน นานกว่าที่กระแสนิยมเครื่องดื่มมือเขย่าจะเกิดขึ้นเสียอีก ปัจจุบันเครื่องดื่มโบราณอย่างน้ำฟักและน้ำเก๊กฮวย ยังคงครองใจผู้คนอย่างเหนียวแน่น จนกลายเป็นหนึ่งในเมนูขายดีของร้านเครื่องดื่มทั่วไป วัฒนธรรมการดื่มของชาวไต้หวัน รวมถึงความมุ่งมั่นของเหล่าผู้สืบทอดเครื่องดื่มโบราณเป็นอย่างไรบ้าง เรามาหาคำตอบด้วยกัน
ทัศนียภาพของเมืองกรุงที่อาคารบ้านพักและร้านค้าตั้งอยู่ผสมปนเปกัน ทำให้ตามตรอกซอกซอย มีคนเก่ง ๆ ซ่อนตัวอยู่ไม่น้อย หากเราเดินไปตามถนนในไต้หวันจะพบเจอกับความประหลาดใจที่ไม่คาดคิดได้เสมอ เจ้าของร้านเล็ก ๆ ซึ่งมีทัศนคติในการใช้ชีวิตแบบอิสระและมีความคิดสร้างสรรค์ สินค้าที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว และการสื่อสารกับผู้คนที่อบอุ่นและจริงใจ พลังชีวิตอันเข้มแข็งของผู้คนในระดับรากหญ้าเหล่านี้ คือสิ่งที่ทำให้วิถีชีวิตท้องถิ่นของไต้หวันเต็มไปด้วยความน่าตื่นตาตื่นใจเป็นอย่างยิ่ง
แผงลอยเล็ก ๆ ข้างทางที่มีไอน้ำฟุ้งตลบอบอวล กำลังนึ่งขนมที่ทำจากข้าว แต่ละชิ้นมีสีขาวบริสุทธิ์และรูปลักษณ์เรียบง่าย แผงลอยที่เป็นเสมือนเวทีเล็ก ๆ แห่งนี้ สะท้อนให้เห็นถึงความงดงามและคุณค่าของอาหารแปรรูปที่ทำจากข้าว อีกทั้งยังแสดงให้เห็นถึงความเป็นไปได้อย่างไร้ขีดจำกัดของวิวัฒนาการอาหารแปรรูปจากข้าวที่มีมาเป็นเวลายาวนาน
“ยามเห็นผักสดบนจานในฤดูใบไม้ผลิ พลันหวนนึกถึงดอกเหมยที่บานสะพรั่งในสองนครหลวง”
(บทกวีเรื่อง ลี่ชุน (立春 - วันแรกของฤดูใบไม้ผลิ) โดยตู้ฝู่ : 杜甫) – ราชวงศ์ถัง
“เปาะเปี๊ยะสด หรือ รุ่นปิ่ง เปรียบเสมือนพงศาวลีที่ไม่มีตัวหนังสือ บันทึกรหัสลับแห่งชีวิตของคุณไว้อย่างครบถ้วน ไม่จำเป็นต้องถามหมอดูว่า คุณคือใคร หรือมาจากไหน เพียงกัดเปาะเปี๊ยะสดคำเดียว ก็จะได้คำตอบทันที” เฉินจิ้งอี๋ (陳靜宜) นักเขียนหนังสือเกี่ยวกับอาหารไต้หวัน ได้บรรยายไว้ในหนังสือชื่อ “โอ้! รสชาติไต้หวัน ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง”
โฮสเทล ช่วยให้เหล่านักท่องเที่ยวสามารถพักผ่อนในเมืองแห่งหนึ่งชั่วคราวด้วยราคาประหยัด เพื่อสัมผัสกับลมหายใจของผืนดินต่างถิ่น สัมผัสกับความมั่งคั่งของวัฒนธรรมท้องถิ่นที่สั่งสมต่อเนื่องกันมา และสร้างความสัมพันธ์กับดินแดนที่มีชื่อว่า “ไต้หวัน”
สืบเนื่องจากความใกล้ชิดทางด้านภูมิศาสตร์ ทำให้ไต้หวันและฟิลิปปินส์ต้องเผชิญกับภัยธรรมชาติคล้าย ๆ กัน ทั้งสองฝ่ายต่างตกอยู่ในรัศมีของสภาพอากาศแปรปรวนอย่างรุนแรงเช่นเดียวกัน กลายเป็นพี่น้องร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกัน และเป็นโอกาสที่ไต้หวันกับฟิลิปปินส์ต้องจับมือร่วมกันศึกษาวิจัยค้นคว้าภัยธรรมชาติเหล่านี้ เพื่อหาแนวทางรับมือร่วมกัน
ชนพื้นเมืองไต้หวันมีการนำ “ไผ่” มาใช้ประโยชน์ในชีวิตประจำวันในด้านต่าง ๆ ตั้งแต่การประกอบอาหาร เครื่องนุ่งห่ม และที่อยู่อาศัย กล่าวได้ว่า “ไผ่” มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับชนพื้นเมืองไต้หวันอย่างแยกจากกันไม่ได้ โดยเฉพาะการนำไผ่มาใช้สร้างบ้านเรือน ที่ไม่เพียงสะท้อนให้เห็นถึงภูมิปัญญาทางสถาปัตยกรรมของชนพื้นเมือง ที่สั่งสมมานานนับหลายร้อยปี แต่ยังแฝงไว้ด้วยจิตวิญญาณและวัฒนธรรมของชนเผ่า
ตั้งแต่โบราณกาลเป็นต้นมา เหล่านักปราชญ์ นักเขียนและจิตรกรชาวจีนต่างหลงรักต้นไผ่ มีการขับขานบทกวีและวาดภาพที่เกี่ยวกับไผ่กันอย่างแพร่หลาย ในคัมภีร์ “จื๋อจู๋จี้” (植竹記) หรือคัมภีร์ปลูกไผ่ ผลงานของหลิวเหยียนฟู (劉嚴夫) นักเขียนในยุคราชวงศ์ถัง กล่าวไว้ว่า “คุณธรรมของสัตบุรุษเปรียบดังต้นไผ่” ส่วนซูซื่อ (蘇軾) กวีเอกสมัยราชวงศ์ซ่งเคยกล่าวไว้ว่า “ขาดไผ่ ไร้รสนิยม” และ “บ้านต้องไม่ขาดไผ่” จะเห็นว่า ไผ่ได้รับการยกย่องให้เป็นสัญลักษณ์ของความสูงศักดิ์และซื่อสัตย์สุจริต
