ปริมาณการบริโภคข้าวของคนไต้หวันลดลงจนแตะระดับต่ำสุดเป็นประวัติการณ์ ปัจจุบันการบริโภคข้าวของคนไต้หวันลดลงเกือบครึ่งหนึ่งจากที่เคยบริโภคข้าวเฉลี่ยปีละ 80–90 กิโลกรัมต่อคนในช่วงทศวรรษ 1960–1970 และมีแนวโน้มว่าการบริโภคข้าวที่เคยมีปริมาณมากมาก่อน อาจมาถึงจุดที่การบริโภคข้าวสาลีแซงหน้าก็เป็นไปได้
แม้แนวโน้มโดยรวมจะชี้ให้เห็นว่า ปริมาณการบริโภคข้าวกำลังลดลงอย่างต่อเนื่อง แต่หากมองให้ลึกลงไปจะพบว่า ภาคส่วนต่าง ๆ ที่มีส่วนเกี่ยวข้องจำนวนไม่น้อย ทั้งชาวนา ผู้เชี่ยวชาญด้านข้าว

นำข้าวสารและเครื่องปรุงต่าง ๆ ใส่ลงในหม้อแล้วผัดให้เข้ากัน จากนั้นค่อย ๆ เติมน้ำสต๊อกที่ต้มเตรียมไว้ทีละน้อย ระหว่างการเคี่ยวอย่างช้า ๆ นี้ เมล็ดข้าวจะค่อย ๆ ซึมซับรสชาติของน้ำซุปอย่างเต็มที่ ขณะเดียวกันก็ยังคงความเป็นเมล็ดที่ดูสวย ไม่แฉะ และตรงกลางเมล็ดยังคงมีความหนึบหนับกรุบนิด ๆ แบบ Al dente อย่างพอดี
ในขั้นตอนสุดท้าย จะใส่ปลากุเลา ไข่ปลากระบอก และผักกูดลงไป กลายเป็นข้าวรีซอตโตทะเลที่ใช้วัตถุดิบจากไต้หวันทั้งหมด โดยพระเอกของจานนี้คือ ฮัวเหลียน

จู๋จื่อหู (竹子湖) เป็นที่รู้จักอย่างแพร่หลายในฐานะแหล่งปลูกดอกคาลล่า ลิลลี่ (Calla Lily) ที่งดงามราวกับภาพในฝัน ทว่าเมื่อย้อนเวลากลับไปราวร้อยปีก่อน พื้นที่แห่งนี้เคยเป็นแหล่งเพาะปลูกข้าวเผิงไหลหรือข้าวจาปอนิกา (蓬萊米) ซึ่งเป็นข้าวเมล็ดสั้น และเป็นหนึ่งในพันธุ์ข้าวดั้งเดิมที่สำคัญของไต้หวัน
ในปัจจุบัน จู๋จื่อหูได้เริ่มฟื้นคืนภาพวันวานผ่านการจัดตั้งชมรมนาข้าวเผิงไหล ซึ่งร่วมมือกับมหาวิทยาลัยแห่งชาติไต้หวัน ในการปลูกข้าวพันธุ์นาคามูระ (Nakamura) บนผืนนาขนาดราว 100 ตารางเมตร บริเวณติ่งหู (頂湖)

ขนมหัวผักกาดหรือขนมหัวไชเท้า (ภาษาไต้หวันเรียกว่า ขนมไชเถ่าก้วย) เป็นสัญลักษณ์ของความโชคดี ถือเป็นเมนูคลาสสิกบนโต๊ะอาหารในช่วงเทศกาลตรุษจีน และการนึ่งขนมก็ยังเป็นความทรงจำวัยเด็กของหลาย ๆ คน แต่มีน้อยคนนักที่ทราบว่า อาหารว่างไต้หวัน สีขาวและมีรสชาติเรียบง่ายนี้ มีที่มาจากการรำลึกถึงแม่ทัพคนสุดท้ายแห่งราชวงศ์หมิง และได้สืบทอดต่อกันมา

ไต้หวันถูกโลกมองเห็นในลักษณะที่แตกต่างกันไปตามยุคสมัย ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ไมโครชิปกลายเป็นคีย์เวิร์ดของไต้หวัน เมื่อศตวรรษที่แล้ว สินค้าที่ผลิตในไต้หวัน (Made in Taiwan หรือ MIT) แพร่หลายไปแทบจะทั่วโลก วงการวิชาการได้ทำการศึกษาเส้นทางการเดินทางไปยังหมู่เกาะในมหาสมุทรแปซิฟิกของกลุ่มชาติพันธุ์ออสโตรนีเซียน สันนิษฐานว่าไต้หวันอาจเป็นถิ่นกำเนิดของพวกเขา ในยุคก่อนประวัติศาสตร์ที่ยังไม่มีตัวอักษร หยกไต้หวันยังเป็นสินค้าที่มีการซื้อขายอย่างคึกคักในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

มีคำพูดหนึ่งที่เปรียบเปรยว่า ชาวอามิส 1 คนสามารถทำงานได้ดีกว่าเครื่องตัดหญ้ารวมกัน 3 เครื่อง และชาวอามิสยังเอ่ยอ้างว่า พวกตนเป็นชนเผ่าพื้นเมืองที่ชอบกินพืชผัก วัฒนธรรมการเก็บผักป่าของชาวอามิส จึงไม่ได้เป็นเพียงการสืบทอดภูมิปัญญาด้านอาหารเท่านั้น แต่ยังสะท้อนถึงแนวคิดยุคใหม่ ที่เน้นการลดคาร์บอน ความยั่งยืน และความหลากหลายทางชีวภาพด้วย ไม่ว่าจะเป็นตลาดสด ตลาดกลางคืนสำหรับนักท่องเที่ยว หรือร้านอาหารในเมืองฮัวเหลียนและไถตง ล้วนสามารถพบเจอร่องรอยของพืชป่า

ในช่องแชทของ LINE สามารถส่งสติ๊กเกอร์ “เธอไม่เข้าใจสไตล์ของเจ๊หรอก” จากชุด “เหมยเหม่ย (MeiMei)” เพื่อแสดงความรู้สึกแทนข้อความได้ หรือจะเป็นแก้วเครื่องดื่มที่ถืออยู่ในมือ ซึ่งเป็นการจับมือเพื่อสร้างแบรนด์ร่วมกันระหว่าง BUGCAT CAPOO และแบรนด์เครื่องดื่มชื่อดัง ต่างสะท้อนให้เห็นว่า IP Character หรือตัวละครที่มีลิขสิทธิ์เหล่านี้ เข้ามามีบทบาทในชีวิตประจำวันของเราโดยไม่รู้ตัว ผ่านการใช้ภาพเพื่อแสดงอารมณ์ความรู้สึกต่าง ๆ รวมถึงการสื่อสารเพื่อแสดงออกถึงตัวตน

แฟนการ์ตูนจำนวนมากใช้เวลาในช่วงวันศุกร์ถึงวันอาทิตย์ ซึ่งเป็นวันเปิดให้เข้าชม ไปเยี่ยมเยียน Graphic Life Studio ของไถหนาน (台南浮生圖像所) โดยจะมีโอกาสได้พบกับโจวเจี้ยนซิ่น (周見信) ผู้เขียนเรื่อง เด็กน้อยจากชิงสุ่ย (來自清水的孩子) หรือ Son of Formosa กำลังวาดภาพ และยังสามารถขอให้เขาเซ็นชื่อบนหนังสือที่เพิ่งซื้อได้ทันทีอีกด้วย

หากคุณได้มาเยือนสถานที่ซึ่งตั้งอยู่บนถนนหลินเซิน ในเขตตะวันตกของนครไทจง คุณจะได้พบกับกลุ่มอาคารไม้เก่าแก่ที่เต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งวันวาน ที่นี่มิใช่เป็นเพียงแค่พิพิธภัณฑ์ แต่เป็นสถานที่ที่จะพาคุณเปิดประตูไปสู่ความทรงจำของการอ่านหนังสือร่วมกับคุณพ่อคุณแม่ในวัยเด็ก และสัมผัสกับทิศทางของการ์ตูนไต้หวันในปัจจุบัน ที่นี่คือ พิพิธภัณฑ์การ์ตูนไทจงนั่นเอง

ไม่ว่าคุณจะเป็นแฟนการ์ตูนหรือไม่ การได้ไปเยือนแหล่งการ์ตูนของไต้หวัน ไม่ว่าจะเป็น Taiwan Comic Base ที่มีอยู่ทั้งทางภาคเหนือ กลาง และใต้ของไต้หวัน พิพิธภัณฑ์การ์ตูนไทจง หรือ Graphic Life Studio ในไถหนาน จะทำให้คุณรู้จักและรู้สึกประทับใจในไต้หวันมากขึ้น