ในไต้หวัน พบเห็นร้านอาหารและชาวเวียดนามได้โดยทั่วไป ไม่ว่าจะเป็นร้านเฝอ นักศึกษาชาวเวียดนามที่เดินทางมาศึกษาต่อ สวนชาที่หนานโถวหรือแม้แต่โฮมสเตย์บนเกาะเสี่ยวหลิวฉิวทางภาคใต้ของไต้หวัน ล้วนสามารถพบเห็นผู้ตั้งถิ่นฐานใหม่ชาวเวียดนามที่ทำงานหนักเหล่านี้ได้โดยง่าย
ในไต้หวันเต็มไปด้วยร่องรอยของเวียดนาม ที่เวียดนาม ก็เต็มไปด้วยสินค้าและชาวไต้หวันเช่นกัน

กาแฟไต้หวันกำลังส่งกลิ่นหอมขจรขจาย เมล็ดกาแฟคุณภาพระดับโลกเหล่านี้ เกษตรกรไต้หวันปลูกด้วยวิธีเกษตรอัจฉริยะ (Smart Farming) หากคุณได้มีโอกาสไปเยือนไร่กาแฟสักแห่ง อย่าลืมเข้าไปลองดื่มกาแฟซิงเกิลออริจิน (Single Origin Coffee) สักแก้ว แล้วคุณจะพบว่า ทุกสิ่งที่เจ้าของไร่กำลังทำอยู่ก็เพื่อดื่มด่ำกับรสชาติของกาแฟแสนอร่อยสักถ้วยนั่นเอง

เมื่อพูดถึงไถเจียง หากคุณเป็นนักรณรงค์ฟื้นฟูท้องถิ่น คุณจะรู้เรื่องราวของ “โรงเรียนในศาลเจ้า” หากคุณเป็นคนชอบภูเขาต้นไม้ คุณจะรู้ว่านี่คือจุดเริ่มต้นของ “เส้นทางสีเขียวแห่งชาติจากภูเขาถึงทะเล” (Mountain to Sea National Greenway) เส้นทางชมธรรมชาติซึ่งทอดจากภูเขาถึงทะเลที่ยาวไกลแห่งหนึ่งของไต้หวัน หากคุณเป็นผู้ชื่นชอบการชมนก คุณจะรู้ว่าไถเจียงเป็นที่อยู่อาศัยของนกปากช้อนหน้าดำที่อพยพมาไต้หวันในช่วงฤดูหนาว จนนำไปสู่การก่อตั้งอุทยานแห่งชาติไถเจียงที่มีความสำคัญอย่างยิ่งในการอนุรักษ์นกปากช้อนหน้าดำ

ชื่อของตำบลซินกั่งในเมืองเจียอี้ ปรากฏอยู่บนแผนที่โบราณมาตั้งแต่เมื่อ 400 กว่าปีก่อน หลังผ่านเหตุการณ์มากมาย ทั้งอุทกภัย แผ่นดินไหว และการโยกย้ายถิ่นฐาน ทำให้มีการเปลี่ยนผ่านจากการเป็นท่าเรือพาณิชย์มาสู่ความเป็นหมู่บ้านเกษตรกร เหล่าผู้มาเยือนซินกั่งจะมีโอกาสได้ชื่นชมกับความวิจิตรของงานหัตถศิลป์ ผ่านการเที่ยวชมศาลเจ้าเก่าแก่หรือไปเที่ยวชมบ้านโบราณ “เผยกุ้ยถัง” (培桂堂) ซึ่งเป็นบ้านประจำตระกูลของอาจารย์หลินหวยหมิน ผู้ก่อตั้งคณะ Cloud Gate อันโด่งดัง ลองชิมกาแฟในบ้านโบราณแห่งนี้สักถ้วย

เหยียนเฉิง เดิมเป็นสถานที่สำหรับตากเกลือทะเล ต่อมาในยุคที่ญี่ปุ่นปกครองไต้หวันได้มีการวางผังเมืองใหม่ทำให้เหยียนเฉิงก้าวขึ้นสู่การเป็น Sakariba (Sakariba เป็นภาษาญี่ปุ่น หมายถึงตลาดนัดหรือย่านการค้าที่มีผู้คนเนืองแน่น) แห่งแรกของเกาสง หลังสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่ 2 เหยียนเฉิงได้ กลายเป็นแหล่งค้าขายสินค้านำเข้าจากต่างประเทศที่ส่งมาทางเรือ และเป็นประตูที่เปิดรับวัฒนธรรมอเมริกันเข้าสู่ไต้หวัน

การนำบ้านและอาคารเก่าในย่านเมืองเก่าไทจงมาบูรณะซ่อมแซมใหม่ได้กลายเป็นกระแสนิยมในช่วงหลายปีที่ผ่านมา การเปิดให้บริการอีกครั้งของร้านหนังสือเก่าจงยาง การฟื้นฟูอาคารที่มีความสำคัญทางประวัติศาสตร์ต่าง ๆ ตลอดจนการสร้างพื้นที่สีเขียวบนทางรถไฟ เก่า (Taiwan Connection 1908) ราวกับเป็นการป่าวประกาศการมาถึงของยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาการทางวัฒนธรรมในย่านธุรกิจเก่าของไทจง พร้อม ๆ กับคืนความมีชีวิตชีวาให้แก่เมืองเก่าแห่งนี้อีกครั้ง

ลูกข่างจีน (扯鈴 อ่านว่า เฉ่อหลิง) หรือโยโย่จีน นับเป็นหัวใจหลักในการแสดงทุกชุดของคณะ Diabolo Dance Theatre ในขณะที่องค์ประกอบอื่น ๆ เช่น ดนตรี แสง สี ฉาก ท่าเต้น และเทคนิคพิเศษต่าง ๆ เปรียบเสมือนเส้นสายที่ร้อยเรียงองค์ประกอบทั้งหมดเข้าด้วยกัน องค์ประกอบเหล่านี้อาจดูเหมือนการแสดงทั่วไป แต่ลูกข่างจีนที่มีรูปทรงคล้ายนาฬิกาทรายถูกชักหมุนอยู่ระหว่างเส้นเชือกที่ผูกกับด้ามไม้ 2 อัน ได้สร้างสรรค์การแสดงในรูปแบบใหม่ที่ต่างออกไปจากกรอบเดิม ๆ ด้วยสไตล์ที่โดดเด่นเป็นของตนเอง

ชาวไต้หวันบริโภคข้าวเป็นอาหารหลัก การรับประทานข้าวต้มมีมาตั้งแต่ยุคศตวรรษที่ 17 การได้ซดข้าวต้มกุ๊ยร้อน ๆ สักชาม พร้อมกับรับประทานเครื่องเคียงอีก 2-3 อย่าง โดยเฉพาะมื้อเช้ากับมื้อดึก ถือเป็นตัวเลือกอันดับต้น ๆ ที่ช่วยให้อุ่นท้อง ด้วยยุคสมัยที่เปลี่ยนไป เครื่องเคียงข้าวต้มได้ผันตัวจากอาหารบ้าน ๆ กลายเป็นเมนูบนโต๊ะในร้านอาหาร ประกอบกับร้านอาหารสไตล์ไต้หวันยกระดับคุณภาพและเน้นความประณีต ทำให้อาหารบ้าน ๆ เหล่านี้ ได้รับการแนะนำจากคู่มือมิชลินไกด์

หากคุณถามคนไต้หวันว่า “รับประทานอะไรเป็นอาหารเช้า” คุณจะได้รับคำตอบเป็นเมนูที่หลากหลายกว่า 101 เมนูจากคน 100 คน ทั้งอาหาร “สไตล์ไต้หวัน” อย่างบะหมี่แห้ง, บ๊ะจ่างผัก, โจ๊กปลานวลจันทร์, เส้นหมี่น้ำใส, ข้าวต้มกุ๊ย หรือ “สไตล์จีน” เช่น ขนมปังอบห่อปาท่องโก๋, น้ำเต้าหู้, ข้าวปั้น, แพนเค้กไข่ และ “สไตล์ตะวันตก” เช่น แฮมเบอร์เกอร์, แซนด์วิช, สปาเกตตีเทปันยากิ, ชานม เป็นต้น ความสุขที่น่าปวดหัวนี้ ทำให้ผู้คนว้าวุ่นกับการต้องตัดสินใจเลือกแต่เช้า

ในห้องครัวของชาวไต้หวัน นอกจากจะต้องมีเครื่องปรุงที่ใช้เป็นประจำ อย่างซีอิ๊ว น้ำส้มสายชูและน้ำตาลทรายแล้ว ยังมีอีกสิ่งที่ขาดไม่ได้ ซึ่งไม่ใช่ซอสเต้าเจี้ยว ซอสเอ็กซ์โอ และซอสพริกหรือเต้าหู้ยี้ แต่มันคือซอสซาฉาหรือซาเตซอสนั่นเอง