ณ มุมหนึ่งของสี่แยกถนนจงซานหนานตัดกับถนนซิ่นอี้ ใจกลางกรุงไทเป มีอาคารสีดำสง่างามหลังหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่อย่างเงียบสงบ ต่างจากอนุสรณ์สถานเจียงไคเช็ค (Chiang Kai-shek Memorial Hall) ที่ตั้งอยู่ตรงกันข้ามซึ่งมีเสียงจอแจของผู้คนอยู่ตลอดเวลา ใครจะคิดว่าในอาคารสีดำทะมึนหลังนี้คือสถานที่เก็บรักษาหนังสือโบราณมากมายที่รัฐบาลสาธารณรัฐจีนรวบรวมมาจากสถานที่ต่างๆ ตั้งแต่เริ่มก่อตั้งประเทศเป็นต้นมา และในช่วงหลายปีที่ผ่านมา สถานที่แห่งนี้ยังมีภารกิจสำคัญอีกประการหนึ่งซึ่งก็คือ

ขงจื๊อกล่าวไว้ว่า “ผู้มีปัญญาชอบน้ำ ผู้มีเมตตาชอบขุนเขา” ถือเป็นคำพูดที่เหมาะกับเมืองฮัวเหลียนซึ่งมีถนน 2 สายหลักพาดผ่าน คือสายที่วิ่งเลียบชายฝั่งทะเล และสายที่วิ่งผ่านภูเขา นิตยสารพาโนรามาจึงขอนำเสนอบทความในชุด “ปั่นไปในไต้หวัน” ซึ่งในฉบับนี้ เราเดินทางมาถึงทางหลวงหมายเลข 9 ของไต้หวัน ซึ่งตั้งอยู่ระหว่างแนวเทือกเขาตอนกลางกับเทือกเขาเลียบชายฝั่ง ดุจดั่งผู้มีเมตตาที่มีจิตใจอันกว้างขวางและยอมรับสรรพสิ่ง ซึ่งก็เหมือนกับหุบเขาฮัวเหลียนกว่า 100 ปีที่ผ่านมา

ปรัชญาขงจื๊อได้ผ่านกระแสและความผันแปรแห่งประวัติศาสตร์มาอย่างยาวนาน ก่อนจะกลายมาเป็นเสมือนศูนย์กลางของพัฒนาการทางสังคม

ข่งเต๋อเฉิง (孔德成) อดีตประธานสภาสอบคัดเลือกของสาธารณรัฐจีน (ไต้หวัน) ทายาทสายตรงรุ่นที่ 77 แห่งตระกูลขงจื๊อ ผู้สืบทอด “เหยียนเซิ่งกง” (衍聖公) คนสุดท้าย ซึ่งเป็นบรรดาศักดิ์ที่ยกย่องความยิ่งใหญ่ของต้นตระกูลขงจื๊อจากฮ่องเต้ และได้รับการแต่งตั้งเป็นเฟิ่งซื่อกวน (奉祀官) หรือประธานพิธีบวงสรวงบรมครูขงจื๊อเป็นคนแรก ด้วยประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านเหตุการณ์ทางการเมืองที่วุ่นวายมาอย่างโชกโชน ประกอบกับเป็นผู้ที่ยึดมั่นในแนวลัทธิคำสอนของขงจื๊อ เรื่องราวของท่านจึงได้รับการยกย่องว่าเป็นการบันทึกระดับตำนานแห่งศตวรรษ

อาหารรสเด็ดเพียงจานเดียวจะทำให้คุณรู้ซึ้งถึงรสชาติแห่งชีวิต เริ่มจากรูปลักษณ์สู่จินตนาการ คุณเฉิงเหรินเพ่ย (程仁珮) ได้อาศัยกล้องในมือ รวมเอาความคิดถึงที่มีอยู่ให้ตกผลึกออกมา กลายเป็น “วิวัฒนาการแห่งตำรับอาหาร” ที่ปรากฏออกมาให้เห็น บรรยายให้เห็นถึงจินตนาการ เหนี่ยวรั้งรสชาติปลายลิ้นให้คงอยู่ ปลุกความคิดถึงที่มีต่อบ้านเกิดและญาติมิตร ซึ่งไม่อาจตัดขาดได้ของผู้มาอยู่ใหม่ เปรียบเสมือนปุ่มกดให้เชื่อมต่อกับบ้านเกิดของตนในชั่วพริบตา ปลอบประโลมวิญญาณที่ล่องลอยไป

เมื่อเดือนเมษายน ค.ศ.2017 สถานีโทรทัศน์ CNN ของสหรัฐฯ ได้ยกให้ไทเปเป็น 1 ใน 10 เมืองแห่งวีแกนของโลกอีกครั้ง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่สื่อต่างชาติยกย่องไต้หวันในเรื่องอาหารวีแกน ความภูมิใจโดดเด่นขึ้นชื่อของไต้หวันที่ทุกคนทราบกันดี นอกจากกีฬาเบสบอล เสี่ยวหลงเปา และตลาดไนท์มาร์เก็ตแล้ว อันที่จริงอิทธิพลของอาหารวีแกนในไต้หวันก็โดดเด่นไม่แพ้กัน

ไถซานเสี้ยน ทางหลวงสายสำคัญระดับประเทศที่มีความยาวกว่า 400 กิโลเมตรสายนี้ ได้รับสมญานามใหม่ว่า “เส้นทางแห่งการบูร” (樟之細路 : Raknus Selu Trail) โดยเริ่มใช้ชื่อนี้อย่างเป็นทางการในปีค.ศ.2018 ถนนไถซานเสี้ยนตัดผ่านชุมชนชาวฮากกาเป็นหลัก ในอดีตไม่เคยปรากฏเส้นทางสายนี้บนแผนที่ไต้หวันมาก่อน นับเป็นถนนที่เชื่อมโยงเส้นทางโบราณกับเส้นทางที่ใช้ลำเลียงผลผลิตในพื้นที่เกษตรและเส้นทางเดินเท้าตามป่าเขามากมายเข้าด้วยกัน เดิมดินแดนแถบนี้เคยเป็นป่าไม้การบูรผืนใหญ่

คุณเจิ้งฉ่ายต้วน (鄭彩緞) หรือที่คนทั่วไปรู้จักในนาม “อาเจ๊ ต้วน” เป็นชาวฮากกา (จีนแคะ) ที่อาศัยอยู่ในเขตหยางเหมย นครเถาหยวน เดิมทีเธอเป็นครูในโรงเรียนประถม แต่เมื่อเกษียณอายุแล้ว ก็เริ่มสนใจเข้าร่วมกิจกรรมเกี่ยวกับชาวฮากกา ด้วยความที่เธอเป็นคนมีทักษะฝีมือที่ดี จึงได้พยายามถ่ายทอดความสามารถเหล่านี้ไปสู่คนรุ่นหลัง

โดยทั่วไปแล้ว ครัวส่วนตัวหรือ Private Kitchen ก็คือร้านอาหารที่ต้อนรับแขกแบบเน้นความเป็นส่วนตัวซึ่งต้องจองล่วงหน้า ปกติแล้วจะไม่มีรายการอาหารประจำ และไม่มีป้ายชื่อร้าน โดยมีเจ้าของสถานที่ทำหน้าที่เป็นทั้งพ่อครัวและพนักงานเสิร์ฟ และจะไม่เปิดให้บริการต่อบุคคลภายนอก โดยใช้โทรศัพท์เครื่องเดียวในการเปิดประตูสู่การบริการแบบส่วนตัว ธุรกิจครัวส่วนตัวเริ่มเป็นที่นิยมในไต้หวันมาเป็นเวลา 10 กว่าปีแล้ว ยิ่งในช่วงหลายปีหลังมานี้ ก็มีคนในเจเนอเรชันใหม่ๆ ก้าวเข้ามาสู่ธุรกิจนี้มากขึ้น

ได้หยิบเอาวัฒนธรรมการจัดเลี้ยงโต๊ะจีนกลางแจ้งอันถือเป็นเอกลักษณ์ของไต้หวันมาใช้ในการดำเนินเรื่อง อาหารเลิศรสที่ปรากฏอยู่ในเรื่อง ทั้งไก่ตุ๋นตะพาบใส่กระเพาะหมู ปลาไหลหลอดยัดไส้ และต้มจับฉ่าย ต่างก็ถือเป็นเมนูเด็ดที่มักจะเสิร์ฟอยู่ในงานเลี้ยงโต๊ะจีนตามงานวัดและท้องถนน อาหารเหล่านี้ได้ปลุกเอาความทรงจำอันแสนสุขในวัยเด็กของหลายคนให้ตื่นขึ้นมา และย้อนรำลึกถึงครั้งวันวานที่มีโอกาสได้นั่งกินอาหารพื้นบ้านแบบไต้หวันดั้งเดิมนี้ตามงานจัดเลี้ยงกลางแจ้งต่างๆ